Verhaal van Tamara Arts

Al 40 jaar bekend met ABP terwijl ik nog maar 50 ben 

Het begon allemaal begin jaren 80. Weet je nog? Toen kinderen in de buurt nog buiten speelden en vriendjes maakten. Zo ook ik. Een vriendje uit mijn straat ging regelmatig bij zijn vader op het werk eten. Je raadt het al: bij ABP. In die tijd kon je heerlijk dineren en dat werd ook door de werknemers gedaan met of zonder een gezin. Ik mocht wel een paar keertjes mee. Niet dat ik bewust was van het feit dat hier pensioenen beheerd, berekend en betaald werden…. en dat ik er later een deel van uit mocht maken… zeker ook niet. Wel herinner ik mij nog heel goed dat het gebouw heel groot was, immens groot…. die laatste gedachte brengt me naar het jaar 1994. Dankzij Frans, mijn bonus-pa* , want hij werkte toen bij ABP, mocht ik op sollicitatiegesprek komen en dat pakte positief voor mij uit. Ik mocht aan de slag als uitzendkracht bij de afdeling Ouderdomspensioenen. Voorzien van een badge – dat was al een heel ding vond ik – zocht ik de afdeling waar ik mij moest melden. Als ik toen geen hulp had gekregen was ik never nooit niet op tijd gekomen….. wat groot….veel mensen…. Zelfs met een roltrap naar de 4e etage van gebouw ‘Grootkantoor 2’.

* Op de foto Tamara met Frans in de tuin van ABP voor het  gebouw waar zij haar carrière starte.

Groot…. Groots…. Zo veel nieuwe impressies, materie, collega’s en van al hetgeen ik nu opnoem, was en blijf ik enthousiast. Vastberaden wilde ik graag bij ABP blijven werken. Het hele pakket sprak mij enorm aan; nieuwe materie, de afwisseling, veel fijne collega’s en ook zeker de werksfeer. In 1997 kreeg ik een vaste aanstelling. Na enige tijd ben ik naar de afdeling Nabestaandenpensioen gegaan. Dit was anders. Ik kreeg het gevoel dat ik achter de deur van de deelnemer mocht kijken. Het voelde alsof je aan tafel zat bij de nabestaanden en je drive was ontzorgen… meer dan ik gewend was bij Ouderdomspensioen. Het klantcontact liet mij niet koud… ook ik heb ooit een wezenpensioen ontvangen van ABP, omdat mijn vader op hele jonge leeftijd overleed en hij werkzaam was in de onderwijssector. Empathie was en is nu nog steeds het sleutelwoord… dat stapje extra zetten voor je deelnemer! Mooie ervaringen mogen opdoen.  

Het zou de afdeling Nabestaandenpensioen niet zijn als er geen verdriet gekend werd. Zo mocht ik het nabestaandenpensioen toekennen voor de echtgenote en jongste dochter van Gerrie Knetemann. Dat vond ik bijzonder en ook verdrietig, gezien zijn overlijden op veel te jonge leeftijd. Die gebeurtenis weerspiegelde ook wel wat wij thuis meegemaakt hadden.  En de vuurwerkramp in Enschede waarbij brandweerlieden omkwamen, dat hakte er wel in voor ons hele team. Met veel zorg hebben we de toekenningen gerealiseerd… Dat zijn wel dingen die je bijblijven… Dan nog te zwijgen over een dierbare collega of oud-collega die ons ontviel en je verantwoordelijk was voor het nabestaandenpensioen. Dat was heel moeilijk en je had tijd nodig om het te verwerken. Dan was het fijn als je dit samen met je team en collega’s kon verwerken.   

Maandelijks kreeg ik een telefoontje van een weduwe die vroeg of het pensioen weer overgemaakt zou worden. Dat bevestigde ik telkens. Zij wilde de bevestiging en ze wilde gerustgesteld worden. Eigenlijk verheugde me ik mij hier stiekem op. Na – echt –  jaren maandelijks contact, verraste mevrouw onze  hele afdeling met gebak! Dit als dank voor alle jaren dat we tijdig en correct het pensioen aan haar hadden overgemaakt. Het grootste compliment was dan ook dat ze zei dat ze de mens zag in onze grote organisatie. Dat maakt je trots. Daar doe je het toch voor!

Als je meer uren doorbrengt met je collega’s dan met je eigen gezin, dan ontstaan er ook dierbare vriendschappen. Dat vind ik zo’n voordeel van een grote organisatie. Er zullen altijd collega’s zijn die meer voor je gaan betekenen dan alleen collega van je zijn. Zeker heb ik hele dierbare vriendschappen mogen sluiten. Daar ben ik vooral heel dankbaar voor.  In al die jaren doe je zowel op werkgebied als op persoonlijk vlak veel ervaringen op….  Na al die jaren heb ik zo veel meegemaakt dat ik er wel een boek over kan schrijven. Dit zou echt te veel zijn voor dit verhaal.  

Wat ik wel nog kwijt wil is dat ik enorm trots ben dat ik bij ABP mag werken en dat wil ik heel graag blijven doen tot aan mijn pensioen. ABP voelt voor mij heel familiair en de verbondenheid met de deelnemer en mijn collega’s blijft mijn grootste drive. Voor de toekomst wens ik dat er snel een punt komt waarop deelnemers zelf hun pensioenuitvoerder kunnen kiezen. Als wij zo deelnemersgericht blijven als wij nu al zijn en steeds meer worden, gaan zij zeker voor ons kiezen!