Verhaal van Patricia van Wezel

Ik vind loslaten altijd wel een dingetje

Ik ben 66 jaar en 7 maanden en sta op het punt om met pensioen te gaan en ik heb daar dubbele gevoelens bij. Aan de ene kant heb ik zoiets van heerlijk: vrijheid, dingen doen waar ik zin in heb. Ik kijk er naar uit. Al heel lang eigenlijk. Het was voor mij echt een stip aan de horizon, deze dag in mei 2022. Maar nu gaat het opeens heel snel en voel ik dat ik mijn collega’s ga missen. En de mooie coachgesprekken die ik had tijdens mijn werk voor Rijkswaterstaat. De trainees ook.  

Ik vind mezelf een veel betere coach dan 10 jaar geleden. Zonde dat dit stopt denk ik dan. Maar het wordt ook steeds lastiger om mezelf te motiveren. Ik heb dezelfde dingen nu al 20 keer meegemaakt. Daarom denk ik dat het goed is om te gaan. Maar loslaten vind ik altijd wel een dingetje. Het is een grote familie waar ik bij hoor. Ik heb 27 jaar voor Rijkswaterstaat gewerkt. En dadelijk hoor ik het er niet meer bij. Ik ga een volgende levensfase in. Ik hoor dan bij de groep pensionado’s en dat voelt best oud. Het is heel dubbel.  

Ik denk niet dat je je erop kan voorbereiden. Op het moment dat je dan toch echt met pensioen gaat. Je kan erover nadenken, maar het voelen… Dat komt pas op het moment dat het zover is. Opeens is het klaar. Maar je wil er nog steeds toe doen. En dan heb ik het over zingeving. Ik vind het heerlijk om sportief bezig te zijn: wandelen, fietsen, zwemmen, tennissen. Ook houd ik van lezen en mediteer ik regelmatig. Maar dat doe je eigenlijk alleen voor jezelf en gaat eigenlijk nergens over. Niemand zit op jou te wachten. Ik dacht laatst: dat wil ik niet. Ik wil ergens zingeving uit blijven halen. In mei is mijn laatste werkdag en ik heb besloten dat ik tot september niets mag doen. Ja, wandelen, fietsen, met mijn busje op stap. Erop uitgaan. En mijn moeder bezoeken. Dat ik haar kan helpen als ze bijvoorbeeld naar het ziekenhuis moet. Of iets anders. Dat is fijn. 

Tot september mag ik verder niets doen. Maar in oktober heb ik een afspraak staan. En eigenlijk heb ik al een heel plan klaarliggen. Ik wil dan een groep begeleiden voor lotgenoten van nabestaanden na zelfdoding. Die groep ga ik begeleiden samen met een vriendin. Ik ken haar van de lotgenotengroep waar ik ooit onderdeel van was. Zo’n groep opzetten, dat wilde ik eigenlijk al heel lang. Ik weet dat daar heel veel behoefte aan is. Tijdens mijn werk kon ik dat er niet bij doen. Nu kan het wel. Dat vind ik een mooie nieuwe stap. 

Daarnaast ga ik kansarme meisjes coachen die wel de potentie hebben, maar van huis uit weinig meekrijgen. Ik wil ze begeleiden richting HBO en WO. Dat ga ik doen vanuit een stichting van een meisje dat is overleden, Anne-Bo. Deze stichting streeft naar kansengelijkheid voor meisjes. Ik ben gevraagd om als vrijwilliger mee te werken als coach. En nu hebben ze op mijn werk gevraagd of ik misschien ook nog wel iets voor hen wil doen: het coachen van 6 deelnemers aan de Rijksprojectacademie. Dat wil ik eigenlijk wel doen. Ook was er nog een verzoek of ik nog workshops en trainingen wil geven. Grappig eigenlijk. Het lijkt er straks op dat ik weer gewoon aan het werk ben. Maar het idee is toch heel anders. Dat ik zelf de keuze heb wat ik wel en wat ik niet wil doen. En dat er ook meer ruimte is voor leuke dingen.  

Ik ben heel blij met pensioenfonds ABP. Dat er een pensioen is en dat dit geregeld is. Dat je dat niet allemaal zelf hoeft te doen. Ik denk dat ABP een van de betere pensioenfondsen is. Ze moeten wel nog duurzamer worden. Ik denk ook dat het proces – er zijn heel wat berichten over en weer gegaan – effectiever kan. Maar ik ben blij dat ik bij ABP-pensioenfonds zit. Het geeft een stukje zekerheid. Ook al speelt er politiek nog van alles. We gaan naar een nieuw pensioenstelsel. Zo waardevast als het pensioen vroeger was, dat is het straks niet meer. Maar dat kan ook niet langer.