Verhaal van Taede van der Veen

Rock-‘n-roll moet je aan de jongeren overlaten

Op zich ben ik niet zo met het pensioen bezig. Het voelt ver weg. Het duurt nog zo’n 15 jaar voordat ik het punt bereik dat ik niet meer hoef te werken. Ik wil ook niet eerder stoppen. Voor mij is het veel méér dan werk alleen. Het levert sociale contacten op. Het gevoel dat je een bijdrage levert. Je doet ertoe. Werk heeft heel veel functies, naast het genereren van inkomen.

Pensioen vind ik zeker iets moois hebben. Maar volgens mij is er een verhaal uit de Griekse mythologie waarin iemand vraagt om het eeuwige leven. En hij vergat daar de eeuwige jeugd bij te vragen. Vandaar mijn levensmotto dat je dingen niet moet uitstellen. Je moet de dingen doen die je leuk vindt en niet voor je uitschuiven naar morgen of nog verder.

2 jaar geleden overleed een collega van me aan een hartstilstand. Hij was 48 en ik ben nu 52. Ik werk al heel lang voor de gemeente Groningen als juridisch medewerker en ken zodoende veel mensen die hier werken. Ik vind het iedere keer weer een schok als ik hoor dat een collega is overleden en zijn of haar pensioen niet heeft gehaald. Dat zijn eigenlijk de momenten dat ik aan pensioen denk. Ook mijn pensioen.

Financieel hoef ik me niet druk te maken. Als ik mijn jaaroverzichten van het ABP bekijk dan denk ik dat ik straks voldoende heb om alles te kunnen doen wat ik wil. Waarschijnlijk hou ik geld over. Tegen die tijd is het huis afbetaald. Dus over de financiële kant van mijn pensioen maak ik mij geen zorgen.

Als ik over 15 jaar met pensioen ga, dan ben ik gewoonweg blij dat ik er nog ben. Ondertussen wil ik nu doen wat ik leuk vind. Bij de gemeente kan ik ook nog vrije dagen bijkopen per jaar en op een later moment wat minder uren gaan werken tot aan mijn pensioen. Dan kan ik de dingen doen die ik wil. Muziek maken bijvoorbeeld, dat is heel belangrijk voor mij.

Ik zit in een band. Al langere tijd eigenlijk. Eerst in een coverband voor feestjes op de zaterdagavond. Maar daar ben ik zo’n jaar of 2 à 3 mee gestopt. De optredens in cafés bijvoorbeeld begonnen geregeld om 12 uur ’s nachts tot een uur of 3. Rock-n-roll moet je aan de jongeren overlaten. Met de band Djoekboks, een coverband met een meer akoestische sound, treed ik nu samen met de andere bandleden af en toe op. Meestal op de zondagmiddag. Dat past beter bij onze leeftijd. We repeteren 1 keer in de week.

Ik weet niet of ik nog zal optreden als ik over een aantal jaren met pensioen ben. Dat zou me wel leuk lijken. Maar muziek moet ook geen therapie worden … Misschien ga ik dan wel vrijwilligerswerk doen. Ik wil er in ieder geval voor zorgen dat ik contact heb en hou met verschillende mensen.