Verhaal van Angelique Bosman

Tweestrijd: pak ik prepensioen wanneer ik 64 ben of blijf ik tot mijn zevenenzestigste werken? 

Angelique Bosman (53) is wijkagente bij de politie Noordoost-Twente. Ze maakte 18 jaar geleden de overstap vanuit de Koninklijke Luchtmacht.  

Een aantal jaar geleden kreeg ik de functie van wijkagent. Dat houdt in dat ik twee dagen in de week wijkgericht aan het werk ben. Ik heb afspraken en mensen kunnen bij mij binnenlopen met vragen of problemen. De rest van de uren zit ik in de politieauto, ben ik buiten en surveilleer ik op straat. Van de meldkamer krijg ik een melding wanneer er een ongeval is of de burger ons nodig heeft, dan ga ik daar naartoe. Ik werk nu 34 uur maar ga vanaf volgende maand 30 uur werken. Als politieagent kan ik gebruik maken van de RPU-regeling. Daardoor kan ik straks minder gaan werken. De helft betaalt de baas, de helft betaal ik. Ik heb het nu zelf aangevraagd voor een jaartje, om vier uur per week minder te gaan werken. Gewoon om eens te gaan kijken, hoe bevalt mij dat, het minder werken.  

Er gaan dit jaar weer veel collega’s eruit. Héél veel van mijn collega’s van 64 halen hun pensioen naar voren. Dan ben je gewoon lekker drie of vier jaar eerder aan het genieten. Tussen aanhalingstekens dan, want dat doen we nu al. Ik heb een vijf jaar jongere vriend. Dus ik zit weleens te kijken naar vroegpensioen met 64. Dat lijkt me wel een mooie leeftijd. Ik heb het er vaak met mijn collega-vriendin over, want die zit in precies dezelfde situatie, die heeft ook een vijf jaar jongere partner. Dan denken we wel: als wij 64 zijn en met pensioen, dan is onze partner 59. En die moet nog ik weet niet hoelang. Dan zit je alleen thuis omdat je wederhelft nog werkt. Wat zou ik in godsnaam thuis moeten doen? Misschien ga ik gewoon twee dagen werken, zodat ik toch nog sociaal bezig ben met de collega’s maar ook kan genieten.  

Daarover zit ik wel nog heel erg in tweestrijd: pak ik het wanneer ik 64 ben of blijf ik tot mijn zevenenzestigste werken, maar dan maar twee dagen? De mogelijkheid is er in elk geval. Het liefst zou ik dan wijkagent blijven, maar ik denk dat er wel wat verandert aan mijn werkzaamheden. Als ik maar twee dagen werk, dan is het natuurlijk niet fair dat ik zo’n functie blijf bekleden. Dan zullen het noodhulpdiensten worden. Twee dagen waarop je een keer een vroege of late dienst draait voor de meldkamer.  

Ik snap dat het ouderenbeleid voor de baas een lastig iets wordt. Wij zijn politie en wij zijn op straat. Bij ons heb je niet voor alle oudjes een bureaubaan. Als ik bijvoorbeeld 65 ben en ik zit nog op straat, wil ik geen gevaar worden voor mijn jongere collega omdat ik het niet meer bijbeen. Voor mij duurt het nog 11 jaar, misschien ziet de politie er dan heel anders uit en is het heel anders gestructureerd. Ik moet wel zeggen, we hebben twee vrijwilligers bij de vrijwilligerspolitie werken bij ons in Oldenzaal. Die zijn allebei 70. Ze vinden het gewoon nog zo leuk om te doen. En die twee mannen draaien ook nog gewoon nachtdiensten. Als je dan ziet hoe fit die twee zijn… eigenlijk moet je dat koesteren. Tegelijkertijd, de ene collega vind het wel wat en wil ermee op straat, en de andere collega voelt zich er minder vertrouwd mee vanwege de leeftijd. Dat is voor iedereen weer een gevoelskwestie. Maar ik neem m’n petje af voor die twee mannen.    

Ik ga sowieso niet door tot mijn achtenzestigste. Dat zeker niet. Ik zit zo tussen die 64 en 67 en 8 maanden. Daar tussenin ga ik toch wel met prepensioen. Daar ben ik heel zeker over. Ik doe nu al wel de leuke dingen van het leven, maar die wil ik wel blijven doen. En zolang je dat allemaal nog kunt, moet je daar ook gebruik van maken, vind ik.