Verhaal van Sabina Frankhuisen

Laat ik mijn pensioen eerst maar eens halen 

Op de sterfdag van mijn ouders, sta ik geregeld even stil bij mijn eigen toekomst. Ga ik die pensioenleeftijd überhaupt wel halen? Allebei mijn ouders hebben hun pensioen immers niet gehaald. Ik kijk niet te ver vooruit, laat ik dat pensioen eerst maar eens halen, denk ik dan.  

Het voelt wel vreemd. Om mij heen heeft iedereen van mijn leeftijd vaak beide ouders nog. En hoewel het nooit een gelukkig moment is, ben ik ze beide verloren toen ik mijn eigen
schaapjes al op het droge had. Getrouwd, twee kinderen, een baan, een koophuis. Het bekende huisje, boompje, beestje. Ik had mijn ouders niet meer nodig om dat op te moeten bouwen.  

Mijn moeder was al jong dementerend. Op haar werk functioneerde ze niet goed meer en werd uiteindelijk ontslagen. Niemand wist dat Alzheimer daar de oorzaak van was. Deze diagnose kwam pas later. Zes jaar daarna is ze overleden in het verzorgingstehuis waar ze inmiddels woonde. Ik was 30, zij 60. De grens van 50 jaar is voor mij al een eerste hobbel. De leeftijd waarop zij ziek werd.    

Mijn vader was vanaf zijn 41e al hartpatiënt. De jaren daarna stond ons leven vaak op zijn kop door menig hartinfarct. Hoewel mijn gevoel mij altijd influisterde dat hij niet oud zou worden, kwam de diagnose longkanker toch onverwachts. Vier dagen na zijn 65e verjaardag is ook hij overleden. 

Angst om ook hartklachten te krijgen omdat dit familiaire is, heb ik niet. Wel is er angst om Alzheimer te krijgen. Gelukkig heeft het ziekenhuis, na onderzoeken, aangegeven dat de variant van mijn moeder niet erfelijk is.  

Ik vraag mij geregeld af welke leeftijd ik mag bereiken en of ik mijn kinderen en kleinkinderen mag zien opgroeien. De kans dat ik het niet haal acht ik bij mezelf groter dan bij een ander. Maar ik hoop graag dat ik dit mag doorbreken en in goede gezondheid oud mag worden en dus van mijn pensioen mag gaan genieten.  

Hoe ik mijn pensioen dan ga inrichten, weet ik nog niet. Word ik ook een opppasoma, net zoals mijn schoonmoeder? Op dit moment moet ik daar eerlijk gezegd nog niet aan denken, haha.  

Wat ik zeker wel zou willen, is mezelf nuttig blijven maken. Vrijwilligerswerk of toch betaald werk voor een aantal uur in de week. Daarnaast hou ik van creatief bezig zijn. Maar ook met mijn man lekker reizen. Dat klinkt wat cliché denk ik nu, maar achter de geraniums zal je mij niet vinden.  

Deel deze pagina