Verhaal van Roland Bisschop

Dit is misschien een saai verhaal, maar het is wel zo

Ik realiseer me dat ik blij ben dat ik ambtenaar ben. Ik heb weinig financiële zorgen. Het werk is prettig en ten dienste van de maatschappij. Mijn werkgever heeft me altijd de vrijheid gegeven om te ontwikkelen, andere paden te bewandelen. Ik kwam ooit binnen als landmeter en ben nu Teamleider van mensen die op schepen varen.

En nu is het natuurlijk zo dat mijn positie in het team anders wordt. Nu ik ouder word beweeg ik weer meer naar de achtergrond en zie nieuwe mensen binnenkomen die het heel anders doen dan ik gewend ben. Daar kan ik nog best veel van leren.

Ik zit nu 3,5 jaar voor mijn pensioen. En je kunt het naïef noemen, maar ik denk dat het goed in elkaar zit. Ik maak me niet zenuwachtig over geld. Je hoort wel eens mensen die zeggen: ‘ik ben verplicht bij het fonds en dat wil ik niet, ik denk dat ik het zelf beter kan regelen’. Nou, dat heb ik niet. Ik ben wel tevreden met ABP. Dat is misschien een saai verhaal, maar het is wel zo.

Ik ben van de generatie die niet anders weet dan dat er pensioen is. Mijn vader was ook ambtenaar, die had ook pensioen opgebouwd. Daar heeft hij weliswaar nooit van kunnen genieten, maar goed.

Ik heb dus altijd wel het vertrouwen gehad dat ik straks ook nog een comfortabel leven kan leiden, als er geen gekke dingen gebeuren.

Pensioen houdt mij overigens best bezig. Die onrust gaat niet over geld, maar over de invulling van mijn leven, over niet meer werken. Daar zit mijn zorg. Daar moet ik in de 3,5 jaar die ik nog werk uit zien te komen: wat ga ik straks nog doen en waarom ga ik dat dan doen? Een paar jaar geleden heb ik samen met vrienden Texel Plastic Vrij opgezet, een stichting met als doel minder wegwerpplastic, schone stranden en een schone zee. Daar ga ik me straks in elk geval meer voor inzetten.

Maar ik hou juist zo van de combinatie van dingen die moeten en dingen die mogen. En als ik straks niks meer moet, kan ik van de dingen die mogen misschien niet echt meer genieten.

En daar ga ik dus niet over zeuren. Er zijn immers mensen die er heel anders voor staan.