Verhaal van Roel Willems

De reis is lang, met pieken en dalen, maar de bestemming is leuk

Op de basisschool zag ik dat mijn leraren het echt naar hun zin hadden. Dat wilde ik ook heel graag, zo werken als leraar. Maar op de middelbare school. daar was het volledig het tegenoverstelde. Docenten hadden vaak onenigheden met kinderen en veel kinderen hadden het niet naar hun zin. Ik ook niet echt. Toch dacht ik toen ‘als ik dat nou beter kan maken, dan zou dat echt mijn ding zijn’. Dat was het moment dat ik me realiseerde dat ik wilde lesgeven op de middelbare school.

Ik werk nu ruim 5 jaar als docent Engels op verschillende middelbare scholen. Mijn reis verliep met pieken en dalen. Vooral tijdens opleiding had ik erg veel moeite om op gang te komen. Mijn stages liepen niet helemaal lekker. Plus ik was vrij lang aan het puberen en ik kon niet op een constructieve manier omgaan met gezag.

Toen ik klaar was met mijn opleiding kwam ik op scholen terecht waar ik het goed kon vinden met collega’s en leerlingen. Maar daar kon ik geen vast contract krijgen. Aan het eind van ieder schooljaar was én is het dan sayonara en tabé. Gelukkig kan ik meestal kort na de vakantie wel een contractje krijgen om iemand te vervangen. Maar dat zijn contracten van maar 4 tot 6 maanden. Daarna kun je dan weer opnieuw op zoek. Het is niet ideaal op deze manier.

Ik heb zelfs 3 maanden helemaal geen lesgegeven en thuisgezeten. Dat was aan het begin van het schooljaar 2020-2021. Eigenlijk net toen Corona uitbrak in Nederland. En soms, afhankelijk van het contract, kon ik op een paar scholen aan het einde van het schooljaar nog maar 0,3 fte werken. Dat kwam omdat de persoon die ik verving eerder dan verwacht terugkwam. Dan is het heel moeilijk om nog aanvullende uren te vinden zo laat in het schooljaar.

Ik ben me er ook van bewust dat ik door mijn losse en onregelmatige contracten gaten heb in mijn pensioenopbouw. Maar ik maak me er vooral in een abstracte zin zorgen over. Omdat ik weet dat het ‘misschien ooit’ een probleem gaat zijn. Ik weet ook dat ik laat ben begonnen met pensioen opbouwen doordat ik lang over mijn studie deed. Ik ga ervanuit dat ik door moet werken tot het moment dat ik omval. Maar ik weet niet precies hoe groot dat pensioenprobleem tegen die tijd nog gaat zijn. Ik hoop niet heel groot. Maar je weet het natuurlijk nooit.

Als ik ben pensioen ben, wil ik vooral korte reizen maken. Nu maak ik noodgedwongen langere reizen. Dit komt doordat ik me moet houden aan de schoolvakanties. En als ik met pensioen ben, denk ik dat ik gewoon ergens een halve week naartoe zal gaan als ik er zin in heb. In plaats van op het specifiek vakantiemoment dat ervoor bestemd is. Ik zou ook meer muziek gaan spelen, de trombone weer oppakken en bij een lokale fanfare gaan. Dan heb ik er ook de leeftijd voor, in plaats van dat ik als jonge kerel mee loop. En ik denk dat ik eindelijk een begin kan maken met het doorspitten van mijn grote boekencollectie. Het voelt nu alsof de stapel steeds groter wordt. Ik vind het leuker om boeken te kopen dan ze te lezen. Ik heb echt heel veel boeken.

Mijn ultieme ‘bestemming’ is ergens op een school waar ik kan groeien. Dat is mijn zoektocht. Ik zie mezelf eigenlijk overal wel. Maar de hoeveelheid scholen waar je de ruimte krijgt om zowel op persoonlijk vlak als professioneel te groeien, zijn erg beperkt. Dat is wel wat ik zoek. Als ik daar ben, kan ik langzaam maar zeker wortelschieten en kijken wat er allemaal nog meer mogelijk is. Dus de bestemming is leuk, maar de reis ernaartoe heeft me wel wat bloed, zweet en tranen gekost.