Verhaal van Anna Ozerova

Ik denk dat wij pensioen als iets vanzelfsprekends zien

Het is een luxe, eigenlijk, maar zo zien we pensioen meestal niet. Wij zien het eerder als ‘dat hebben wij nu eenmaal’, het is er gewoon, als zuurstof. Ik heb voor mijn werk 5 jaar in Ecuador gewoond, waar helemaal geen zekerheid is als het gaat om je pensioen. Dus toen ik terugkwam in Nederland en weer begon met pensioen opbouwen, vond ik dat wel een prettige gedachte.

Ik werk nu bij de Provincie Limburg als programmamanager van Interreg Euregiomanager Maas Rijn. Dat houdt in dat ik probeer om zoveel mogelijk Europese centjes naar Limburg te krijgen in de vorm van allerlei mooie, bijzondere en inspirerende projecten.  

Toen ik jong en avontuurlijk naar het buitenland ging, stond ik niet stil bij de gevolgen voor de oude dag. Want in de 5 jaar dat ik in Ecuador woonde, bouwde ik geen pensioen op in Nederland. En daardoor mis ik ook een stuk van mijn AOW. Maar ik ben nog jong, dus ik hoop dat ik tegen mijn pensioenleeftijd mijn huis heb afbetaald. En dan is mijn kind ook al het huis uit. Maar ik ben niet iemand die zich zorgen maakt over dingen die ver weg in de toekomst liggen. De realiteit is ook dat ik steeds meer ga verdienen, al moet ik zeggen dat het nu al prima is. En als mijn vaste lasten en onkosten in de toekomst lager zijn, komt het zeker goed. 

In Ecuador heb ik mijn man Kevin leren kennen. We zijn nu trotse ouders van onze zoon Noah Nikolai. Maar tijdens de zwangerschap zijn we teruggekomen naar Nederland vanwege persoonlijke redenen. Alhoewel ik heel graag in Ecuador woonde, was een bevalling in een vreemd land toch iets te eng voor deze ‘eerste keer moeder’. In Nederland bevalt het ons nu prima. We zijn dicht bij mijn familie en ook mijn man heeft familie in Spanje, dus redelijk in de buurt. Mijn man is op dit moment intensief bezig om Nederlands te leren en heeft een baan gevonden, dus hij bouwt pas sinds kort pensioen op. Hij begint daarom net als mijn vader iets later aan zijn pensioenopbouw hier in Nederland.  

Mijn vader (62) kwam ook op latere leeftijd naar Nederland. Daarom maakt hij zich nu zorgen over zijn pensioen. Hij was 30 toen hij samen met ons vanuit Oost-Europa in Nederland kwam wonen. Het heeft trouwens lang geduurd voordat mijn vader hier echt mocht werken. Hij moest zich eerst laten omscholen, omdat hij niet in Nederland had gestudeerd.  

Ik denk dat hij pas na zijn 35e is begonnen met werken als technisch ingenieur. Vanaf dat moment is hij pensioen gaan opbouwen. Hij beseft dat hij hierdoor minder AOW ontvangt straks en een stukje pensioenopbouw mist. Met het pensioen dat hij straks krijgt, kan hij niet blijven wonen zoals dat hij gewend is. Maar het is voor mij vanzelfsprekend dat we hem als gezin zullen helpen en een stukje inkomen zullen aanvullen als hij tekort komt. Mijn zus heeft ook een goede baan, dus dat komt wel goed. Ik maak me daar niet zo’n zorgen om. Maar voor mijn vader is dat anders. Hij is een man. Hij is trots – hoofd van het gezin – tussen alle vrouwen, kippenhok. Dus ja, hij vindt het jammer, maar hij beseft wel dat het goed gaat komen.