Verhaal van Ria van der Velde

Het verlangen naar pensioen is weer een beetje weg 

Ik ben 64, over drie jaar kan ik met pensioen. Twee jaar geleden dacht ik er voor het eerst aan. Ik deed hetzelfde werk als nu, maar op een andere plek. Naar mijn idee werd ik niet genoeg gewaardeerd en het werk werd steeds saaier. Het lukte me niet om aan een nieuwe baan te komen. Toen dacht ik nog ‘kan ik niet met pensioen’?  Je weet wel, kan het wel of niet. Opeens kreeg ik toen de kans om op een nieuwe plek hetzelfde werk te doen. Maar dan met jonge mensen, agile werken en zo. Alles werd weer dynamisch, heerlijk vind ik het. Dus ik genoot weer van het werk en doe dat nog steeds.

Dat verlangen naar het pensioen is nu weer een beetje weg. Maar ik krijg wel steeds meer het verlangen om mijn eigen tijd in te delen. Ik ben ook amateurkunstenaar, maar daar kom ik bijna niet aan toe. Ik krijg steeds meer zin om me daarin te storten. Daarom kijk ik toch regelmatig op de ABP-website, of ik wat eerder met pensioen kan en wat dat dan voor mij betekent.  Ik kan nu weinig tijd aan kunst besteden. Ik ben net verhuisd en er is sinds kort een kleinkind bijgekomen. En ik heb nog andere hobby’s waarvoor ik gevraagd word. Daar gaat nu mijn tijd in zitten. 

Ik weet dat ik straks een goed pensioen krijg. Ik kan eerder stoppen en dat maakt de verleiding groter. Aan de andere kant, heb ik het nog steeds naar mijn zin op mijn werk. En ik ben een single point of knowledge, ik kan niet zomaar vertrekken. Er moet heel veel kennis worden overgedragen. Ik ben ook heel trouw en voel me verantwoordelijk voor dat stuk. Ik zal niet snel vertrekken. Ze weten het wel, dat ik over een paar jaar vertrek. Maar het is heel moeilijk om personeel te vinden dat dit over kan nemen. Je moet ook de organisatie goed kennen. Ik ben functioneel beheerder. Eigenlijk ben ik docent computer en infrastructuur maar dit werk doe ik nu al twintig jaar. 

Ik vind het vooral leuk om te spelen met de gedachte om eerder te stoppen. Het is leuk om te fantaseren. Net als de staatsloterij. De kans dat je wat wint is heel klein, maar het is wel leuk om te bedenken wat je dan zou doen. Ik zou iets sociaals gaan doen. Ik wil heel graag bij een voedselbos wonen, samen met andere mensen. Het is heerlijk om met je handen in de aarde te wroeten en ik vind het fijn om dingen te kunnen delen. Het liefst een idyllische, ecologisch verantwoorde plek waar ik kan leven volgens mijn eigen normen en waarden. Als ik veel geld zou hebben dan zou ik het daarin investeren. Met alleen mijn pensioen lukt dat niet. Ik heb pas een huis gekocht met een hypotheek en ben dus wat minder flexibel geworden. Of ik het echt zou doen, dat vraag ik me wel af. Ik heb helemaal geen ervaring met tuinieren. En een zekere vitaliteit is ook nodig. Maar met een groep kan dat wel. Ik heb ook andere kwaliteiten, zoals zorgen voor kinderen en eten maken. In zo’n groep zou je oud kunnen worden zonder dat je echt met pensioen gaat. Ik zie een mix van oudere en jongere mensen voor me. Die hebben het misschien druk met hun baan en dan kunnen ze wat ontlast worden met hun kinderen en dan heb ik een fijne invulling van mijn leven. 

Het is lastig om een community te vinden waarin ik zo kan leven. Toch denk ik dat het iets van de toekomst is, om het op die manier in te richten. Er is weinig personeel voor de kinderopvang en voor de zorg voor ouderen. Als we het zo organiseren is dat veel slimmer. Het is niet per se iets waar ik nu opeens mee bezig ben, nu mijn pensioen in zicht komt. Mijn hele leven ben ik er al mee bezig. Sinds mijn scheiding vind ik het belangrijker om hier mee aan de slag te gaan. Mijn man wilde altijd in de stad blijven wonen. Sinds die tijd ben ik veel op plekken geweest waar mensen met diezelfde ideeën als ik komen. Maar zelfs dan is het lastig om een goede groep te vinden. Ook omdat daar veel tijd in gaat zitten. Met pensioen gaan, dat betekent voor mij dat ik daar weer mee aan de slag kan gaan. Sinds de breuk, nu zeven jaar geleden, ben ik een stapje dichter bij mijn dromen gekomen. Met pensioen gaan zal me nog een stapje dichterbij brengen.  

Mijn man wilde graag in het huis blijven wonen. Dat was best lastig, want hij heeft een eigen bedrijf. Zonder pensioen. Uit mijn pensioen zou hij partnerpensioen krijgen. Het bleek dat we dat konden verrekenen. Dat was heel fijn, want daardoor kon ik helemaal los van hem komen én hij kon in het huis blijven wonen. En uiteindelijk heb ik ook een heel goed pensioen. Op deze manier kon ik dat op een goede manier afsluiten. Dat vond ik heel mooi.