Verhaal van Melissa Gerards

Twee meningen over pensioen

Mijn vader is al zijn hele leven muziekdocent. Hij is 62 jaar. Ik kan me goed herinneren dat hij vroeger blokfluit- en djembélessen gaf bij ons thuis. Dan kreeg ’s avonds weer een groepje tieners les en gooide ik vanaf de trap een papieren vliegtuigje naar beneden waarop stond: ‘papa, laat me slapen!’ Ik denk dat ik toen een jaar of zes, zeven was. Ook met kinderfeestjes speelde mijn vader altijd op de piano. Tijdens de stoelendans, bijvoorbeeld, begeleidde hij vol overtuiging onze wilde rondjes om een rij stoelen. Bij ons was muziek er altijd en overal. Ook nu nog. We gaan regelmatig naar concerten samen, dat vinden we erg leuk. Onlangs zijn we nog naar Lady Gaga en Rammstein geweest. En volgend jaar gaan we samen naar MUSE. Lekker divers. 

De laatste jaren maakte mijn vader op school nog maar weinig muziek. Hij gaf vooral nog kunstzinnige en culturele vakken in plaats van muziekles. Hij ging elke dag, zo leek het, met lood in de schoenen naar school. En zo kwam hij vaak ook thuis – uitgeblust. Het was verschrikkelijk om mijn vader zo te zien.  

Ik hoopte toen zó erg dat hij gewoon eerder met pensioen zou gaan. Vooral omdat hij steeds meer leuke dingen uitstelde tot na zijn pensioen. We zouden bijvoorbeeld nog een reis naar Vietnam maken: een motorrit van 2000 kilometer van Hanoi naar Ho Chi Minh (Saigon). Als vader-dochter reis. Maar van vervroegd pensioen wilde mijn vader niets horen. Aan de ene kant niet, omdat hij per sé 40 dienstjaren vol wilde maken. En aan de andere kant, omdat hij juist de laatste jaren extra veel pensioen opbouwt. Dat waren voor hem goede redenen om toch door te werken.  

Deze standpunten zorgden natuurlijk voor de nodige discussies als ik op bezoek ging bij mijn ouders. Ik vond namelijk dat mijn vader beter met pensioen kon gaan om eindelijk de dingen te kunnen doen die hij steeds maar uitstelde. En qua geld hoefde en hoeft hij zich ook zeker niet druk te maken. Hij sleutelt in zijn vrije tijd namelijk graag aan motoren en auto’s, daar kan hij ook wat mee bijverdienen als het nodig is. Of mijn zusje en ik kunnen bijdragen in het financiële plaatje. Maar nee, mijn vader moest en zou doorwerken. Voor mij klonk dat als lariekoek. Waarom zou je voor die paar euro’s nog zo lang doorwerken, terwijl je ook prima kan leven met het geld dat je nu al krijgt? Ik was ronduit teleurgesteld  toen hij besloot om nog langer door te werken. Want hierdoor schoof hij ‘onze’ reis naar Vietnam zo lang vooruit dat hij misschien helemaal niet meer kan gaan.  

Gelukkig kon mijn vader vorig jaar aan de slag bij een andere middelbare school. En daar voelt hij zich weer als een vis in het water. Of eigenlijk moet ik zeggen als een muziekdocent tussen de instrumenten. Want nu kan hij weer écht muziekles geven: met piano’s, gitaren, xylofoons, drumstellen en alles dat erbij hoort. Hij heeft me vol trots zijn nieuwe muzieklokaal laten zien. Die wissel van scholen was een opluchting voor hem. Nu komt hij elke dag fluitend thuis van zijn werk. En vertelt hij vol liefde over de leuke lessen die hij geeft. 

Voor mij blijft het nog altijd wennen dat mijn vader per se wil blijven doorwerken. Want ik gun hem de rust van het niets hóeven doen. Dat hij tijd heeft voor de dingen die hij steeds blijft uitstellen. Want ja, tot wanneer kún je nog alle dingen doen die je al lang hebt uitgesteld? Dat is uiteraard altijd de vraag. En die reis naar Vietnam? Daar moeten we het nog maar eens over hebben…