Verhaal van Marleen van Aalst-Kuyper

Leef je leven zoals je dat zelf wilt

Marleen is 73 jaar en werkt nog bij hotel-restaurant De Kommel in de Voerstreek

Ik heb gewerkt als leidster van een kleuterschool totdat we onze zoon Herman als 1-jarige hebben geadopteerd uit Colombia. Het was toen normaal voor een vrouw dat je stopte met werken als je een kind kreeg. Daarna hebben we nog een meisje geadopteerd uit Peru, onze dochter Wendy. Herman is inmiddels 45 jaar en heeft een eigen gezin met 2 kinderen. Onze dochter is 42 nu. Zij heeft een dochter van 22 en een dochter van 4 jaar.  

Een paar jaar voordat ik in Nederland met pensioen zou gaan, werd het kinderdagverblijf waar ik werkte, opgeheven. En toen moest ik dus met mijn 64e weer sollicitatiebrieven gaan schrijven. Maar daar kreeg ik geen reactie op. Dat was erg frustrerend. Toen zei mijn dochter Wendy: ‘kom maar bij ons werken’! Ik heb vanaf dat moment niet meer thuisgezeten. Ik wilde helemaal niet met pensioen. Dat is erin geslopen, heel sneaky, terwijl ik doorwerkte. 

Samen met mijn dochter en het oudste kleinkind van 22 jaar werk ik in hotel-restaurant De Kommel in de Voerstreek. Dat ligt hier net over de grens, in België. Ik werk daar gewoonlijk 2 dagen per week. Maar het kunnen ook 3 of 4 dagen worden als iemand ziek is of op vakantie gaat. Dan denk ik: ‘dat vind ik toch wel leuk, wat moet ik de hele dag thuis?’  

Mijn man vindt het bovendien hartstikke leuk om het huishouden te doen: hij stoft, hij veegt, hij zuigt…. Als ik thuiskom, hoef ik niets meer te doen. En hij heeft ook ontdekt dat hij heel lekker kan koken. Ik kan dan gewoon neerploffen en vertellen wat ik heb meegemaakt. Vroeger was het andersom, toen ik nog veel voor de kinderen zorgde. Maar nu maak ík het meeste mee. Dat vind ik heel leuk. En lichamelijk, ik klop het even af, heb ik best nog veel energie. Ik loop de hele dag rond: om 06.00 uur begin ik met het ontbijt. Meestal bak ik de eieren voor de gasten, inclusief alle variaties. Van gekookt tot gepocheerd. Mij hebben ze gebombardeerd tot ‘de eiermaker’. Ik kan het ‘t snelst en zonder al te veel te laten aanbranden of mislukken.  

Het werk dat ik nu doe, vind ik erg leuk. Ik doe het eigenlijk liever dan op de kinderen passen, haha! Dat mag de andere oma doen, die vindt dat fijn. Ik ben juist heel dankbaar dat ik dit werk mag blijven doen. Gelukkig zegt niemand ‘is dat mens hier nog steeds?’, maar zeggen ze ‘wat leuk dat je er nog bent!’. Ik hoef geen eeuwige vakantie, in tegenstelling tot mijn man. Hij vindt het heerlijk om met pensioen te zijn. Die gaat elk jaar in januari één maand naar Spanje naar een vriend. Als ik dan 1 week meega, ben ik blij dat ik daarna weer naar huis kan. Zij lezen de hele dag, gaan wandelen. Dat is leuk voor even, maar ik word er niet gelukkig van als ik dat elke dag zou moeten doen. Zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar.  

Ik wil mijn leven leiden zoals ik dat wil. En niet denken aan ‘ik ben al 73, daarom mag ik niet meer naar een festival’. Want als je dat leuk vindt, dan moet je dat gewoon doen! Mick Jagger is bijvoorbeeld al jarenlang mijn idool. Ik denk altijd ‘hij is nu 79 en die staat er nog. Waarom kan ik dan niet nog doorgaan?’.  

Zolang ik het leuk vind en aankan, blijf ik het doen. Maar uiteindelijk zal ik er misschien wel voor kiezen om dan maar 2 dagen te werken of te stoppen. Dan kan ik gaan genieten van iets in mijn buurt. Of dat ik naar een gym ga.  

Misschien ga ik pas minder werken of stop ik op het moment dat Mick Jagger zichzelf niet meer podiumwaardig vindt. 

 

Deel deze pagina