Verhaal van Magda de Vetten 

Het kan zo maar zijn dat ik nog een baantje zoek na mijn pensioen

Ik vind het nu ongelooflijk, maar ik koos er destijds voor om nog geen pensioen op te bouwen voor mijn 25e. Dat was ook niet verplicht. Pas vanaf je 25e werd je automatisch aangemeld bij een pensioenfonds. Ik vond het toen nog niet belangrijk om geld voor later opzij te zetten. Ik wilde gewoon zoveel mogelijk geld in handen hebben en niet sparen voor later. Nu weet ik wel beter. Hoe eerder je ermee begint, hoe meer je aan het eind overhoudt. 

Later begon ik wel interesse te krijgen voor mijn pensioen. Als ik van baan veranderde heb ik altijd aan waardeoverdracht gedaan. Mijn hele pensioenpot werd dan overgedragen naar het pensioenfonds waar ik op dat moment bij aangesloten was. Ik werk nu bij het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Mijn hele pensioen is ondergebracht bij ABP. 

Ik vind het een goede zaak dat werknemers in Nederland verplicht voor hun pensioen sparen. Als je jong bent, hou je je daar niet zo mee bezig. Je ziet het nut er nog niet zo van in. Het is niet in alle landen verplicht om pensioen op te bouwen bij een pensioenfonds. Maar ik ben blij dat dit bij ons wel het geval is.  

Wat ik jammer vind is dat je pensioenopbouw een soort ‘black box’ is. Dat je eigenlijk niet kan checken wat je precies hebt ingelegd in de jaren dat je werkt. Als ik mijn jaarlijkse pensioenoverzicht zie, moet ik maar aannemen dat het klopt. Ik vind het wel goed dat de voorlichting over je pensioen de laatste jaren beter is geworden. De laatste 10 jaar zo ongeveer. Daarvoor waren de brieven van pensioenfondsen niet om doorheen te komen.  

Wat ik ook fijn vind is dat je sinds een paar jaar online kan zien wat je ontvangt. Of je nu eerder stopt met werken of op dezelfde voet doorgaat met werken. Zo kan je goed de afweging maken: kan ik stoppen of moet ik nog even doorploeteren?

Eerlijk gezegd kijk ik helemaal niet uit naar mijn pensionering. Vorig jaar ben ik overgestapt naar een nieuwe werkgever en ik heb het ontzettend naar mijn zin. Mijn collega’s zijn fijn om mee te werken.  En als ik achter mijn pc een artikel zit te tikken dan geniet ik daar enorm van. 

Tegenwoordig moet je bij het Rijk stoppen zodra je de officiële pensioendatum bereikt. Vroeger kon je nog doorgaan. Dat was de reden dat ik schrok toen ik 65 werd. Ik realiseerde me dat ik nog maar 2 jaar mag werken. De maanden vliegen voorbij. Ik ben bang een beetje buiten de maatschappij te staan als ik straks met pensioen ben. Zo’n gevoel van ‘niet meer meetellen’.

Mijn man is 3 jaar geleden met pensioen gegaan. Kort daarvoor volgde hij een paar dagen de cursus ‘Pensioen in Zicht’. Ik mocht mee. Wat ik leerde was dat je na je pensionering een half jaar helemaal niets moet doen. Dat je uit je routine moet stappen en je niet meteen in allerlei verplichtingen moet storten. Dit werd aangeraden om te kunnen ontdekken waar je behoeften liggen in deze nieuwe fase van je leven. Ik heb het idee dat een half jaar nietsdoen bij mij niet gaat lukken. Ik heb nu al zin om straks allerlei dingen te ondernemen  

Ik denk aan vrijwilligerswerk. Ik heb eigenlijk al heel lang de behoefte om iets voor anderen te betekenen. Maar door mijn drukke baan en volle agenda heb ik daar nu weinig tijd voor. Ik heb wel iets aan vrijwilligerswerk gedaan: zoals wandelen met blinde mensen en buurtbemiddeling. Maar ik heb behoefte aan meer en dat kan straks dus. 

Voordat ik koos voor een opleiding en baan in de journalistiek heb ik een opleiding voor verpleegkundige gedaan. Ik heb tussendoor – tijdens mijn loopbaan in journalistiek en communicatie – in verpleeghuizen gewerkt. En ik denk dat ik na mijn pensionering ook voor de zorg kies. Het liefst zou ik aan de slag gaan met dementerende ouderen. Het is mooi als ik iets voor hen kan betekenen. 

Het kan ook zo maar zijn dat ik nog een baantje zoek. We leven in een tijd waarin het aantal vacatures de pan uitrijst en dit betekent hopelijk dat werkgevers sneller oudere medewerkers in dienst nemen. Ik zag laatst bij een bakkerswinkel staan dat ze personeel zochten en toen dacht ik: dat lijkt me leuk voor een paar dagen per week. Eierkoeken verkopen en bokkenpootjes en brood. Dat zou ik wel na mijn pensionering kunnen doen. Of misschien word ik wel freelancejournalist. Of solliciteer ik bij een museum …  

Dat is het leuke van deze tijd nu de banen voor het opscheppen liggen. Ik kan de krenten uit de pap halen. En zorgen dat ik nog altijd een plek heb in de maatschappij. Dat ik er nog toe doe.