Verhaal van Akke Rabelink

En dan moet je alleen verder met de meiden..

April 2021 is mijn man Marcel plotseling overleden. Hij was opgenomen in het ziekenhuis met een hele hoge bloedsuiker en die kregen ze niet goed onder controle. In ieder geval zou hij op vrijdag terug naar huis komen. De woensdag ervoor had hij een afspraak met een diabetesverpleegkundige en ik dacht dat het handig was dat ik bij die afspraak aanwezig zou zijn. Daarbij wilde ik ook graag de arts spreken, dat was er in verband met de feestdagen niet van gekomen. Zodoende was ik die woensdagochtend in het ziekenhuis aanwezig.

Marcel zat op het toilet en ik stond op de gang te wachten. Ik hoorde een geluid, maar verder bleef het stil. Erg stil… en ik vond het wel lang duren. Dus ik vroeg of het allemaal lukte, maar kreeg geen antwoord. Toen ben ik naar binnen gelopen en zag dat hij met zijn bovenlijf naar voren was gezakt. Dit is foute boel, wist ik meteen. Toen ik hem omhoog haalde zag ik dat zijn gezicht heel grauw was. Hartstilstand, hij is er niet meer, schoot het door me heen. Ik heb meteen alarm geslagen. En dan sta je daar en word je naar een kamertje geleid. Ik was heel rustig en me er terdege van bewust wat er aan de hand was en wat dit betekende. Na een ruime tijd reanimeren was er geen verbetering in de situatie. Ik heb toen kenbaar gemaakt dat ik niet wilde dat Marcel een kasplantje zou  worden. Dit wilde hij zelf ook niet. Ik heb gezegd: dit duurt te lang, we laten hem gaan, het is klaar zo… In overleg met de artsen is de reanimatie gestopt. Ergens hou je nog een sprankje hoop, maar toen de artsen de kamer binnenkwamen, hoefden ze niets meer te zeggen. Het stond al op hun voorhoofd geschreven. Het was klaar. Marcel had nergens meer op gereageerd.

En dan moet je het je kinderen vertellen. Het verdriet van je kinderen is hartverscheurend. Dat raakt me tot op de dag van vandaag het diepst. Irma was op dat moment onderweg naar Amsterdam om haar propedeuse op te halen en Myrthe was met een schoolproject bezig bij een vriendin.

Ook moet je van alles regelen. Een uitvaartverzorger, wie moet je hebben? Via-via kreeg ik een naam. En ze was echt fantastisch! Als de crematie achter de rug is, moet je heel veel gaan regelen, maar komen er ook praktische vragen; kunnen we hier blijven wonen, hoe ga ik het financieel regelen, kan ik in mijn auto blijven rijden, boodschappen doen, vakantie, kleding, hoe komen we de maand door? Ons inkomen was met meer dan de helft verminderd. En dan komt ABP om de hoek kijken. Ik heb veelvuldig contact met ABP gehad. Er zijn zoveel vragen. Ik ben altijd vriendelijk en goed geholpen, daar was ik heel blij mee.

Het pensioen was voor later. Daar zouden we samen van genieten. We hadden volop plannen voor de toekomst. Die is nu leeg. Nu is het pensioen voor mij en de meiden. Dat is aan de ene kant heel zuur, maar ik ben er ook heel blij mee. Want dankzij een goed pensioen ben ik nu financieel onbezorgd. Het is ook heel fijn dat ik hier de rest van mijn leven op kan bouwen, een mooie zekerheid. Marcel zou het niet anders gewild hebben.

Marcel regelde altijd alle zaken, en hoewel hij me altijd wel op de hoogte hield, sloeg ik dat nooit op. Het had simpelweg mijn interesse niet, maar nu was alles ineens voor mij. Ik heb wel 10 keer het wiel opnieuw uit moeten vinden. Ook met klusjes en werkjes in en rondom huis. Ik ben er van overtuigd dat hij meerdere keren hoofdschuddend heeft toegekeken, maar uiteindelijk heb ik het wel allemaal gedaan en gered, samen met onze twee meiden. We doen het met elkaar, per dag en stap voor stap, de drie musketiers.