Verhaal van Liesbeth Davids

Ik ben blij dat ik dankzij mijn adjunct gewoon tot aan mijn pensioen kan werken

Liesbeth Davids, 65 jaar, is onderwijzer in het speciaal basisonderwijs. Haar man Andries Pieters heeft een zeldzame vorm van spierdystrofie. 

Het eerste dat in mij opkomt als ik denk aan mijn ABP-pensioen: ons chaletje op de camping in Epe. Als het me lukt om door te werken tot mijn pensioenleeftijd kunnen we het chalet daarna nog zeker wel 4 of 5 jaar houden.

Die gedachte is fijn. Dat we dan hier in Epe kunnen zijn. Dat Andries hier kan zijn, ook straks nog, dankzij mijn opgebouwde pensioen. Dat is een grote geruststelling voor mij. Het is hier voor hem heel erg fijn, en daarmee ook voor mij. 

Ik ben van de eerste lichting die langer door moet werken. Ik moet tot 66 jaar en 10 maanden, dus tot december 2023. Ook voor mijn werkgever is dat even schakelen. Want wat doe je met zo’n ouder wordende werknemer? Vroeger gingen mensen er heel vaak eerder uit.  

Ik had tot een tijdje terug mijn eigen klas, samen met een collega. Het was echt een zware baan, met kinderen voor wie in het onderwijs nogal wat aangepast moet worden. Met een heel pakket aan administratie erbij. Met een ouderplatform dat voor mij niet erg gebruiksvriendelijk werkte, vanwege de hele digitalisering. En met de verantwoordelijkheid voor dossiers en ouders. En toen kwam corona er nog bij.
Ik kreeg het gewoon niet bij gedweild. Ben toen noodgedwongen een tijd thuisgebleven.

Intussen werd ik ook steeds meer mantelzorger. Ik werd geraakt door mijn huisarts, die op een gegeven moment vroeg: ‘Hoe gaat het eigenlijk met jóu, thuís?’ Dat voelde als erkenning. Ook als je wat ouder bent en geen kinderen meer thuis hebt, kan de thuissituatie best wel wat van je vragen.  

Gelukkig volgden toen goede gesprekken op school, vooral met mijn adjunct. Dat is zo’n fijn mens. Ze begreep waaróm ik uitgevallen was. Ik ben namelijk een van de oudsten en niet zo gewend om voor mezelf op te komen. Als ik dan eenmaal aangeef dat er iets is, is het ook echt urgent. En in dit geval te laat… 

Veel jongere collega’s hebben een heel andere stijl. Zij zijn gewend dat je veel tegen elkaar kunt zeggen. Ook zijn ze gewend aan digitaal werken en sociale media. Ik bewonder hen enorm om hun directheid.  

Sinds vorig schooljaar is mijn werk aangepast, ik werk nu alleen de ‘effectieve’ lesuren. Zo kan ik mijn ervaring en kwaliteit weer inzetten en er echt zijn voor de kinderen. Ik heb nu weer zoveel plezier in mijn werk. 

Ik ben blij dat ik dankzij mijn adjunct gewoon tot aan mijn pensioen kan werken. En we zo ons plekje in Epe nog een hele tijd aan kunnen houden.