Verhaal van Frans Salden

Ik was erbij. De eerste 524 werknemers.

Ik heb er nooit bij stil gestaan wat het pensioen voor mij betekende omdat ik dagelijks met pensioenen van anderen bezig was. Tot het moment dat ik zelf met pensioen ging. Het was toen ook nog niet zo dat je keuzes met betrekking tot verhogen of verlagen van het nabestaandenpensioen of het variëren van je pensioenbedragen kon maken. Je kreeg gewoon een half jaar voor je pensioendatum een brief waar de hoogte van je pensioen in stond. 

Alles is vlekkeloos gelopen. Ook toen ik mijn partner heb aangemeld, had ik er eigenlijk geen omkijken naar. Alles werd prima geregeld. 

Pas op het moment dat ik al jaren met pensioen was, besefte ik dat het toch wel heel fijn is dat, zonder dat ik er ook maar iets voor heb hoeven doen, het pensioen netjes werd afgedragen, en dat ik dat nu maandelijks op mijn rekening krijg gestort. 

In het begin ben ik alleen maar bezig geweest met het afsluiten van mijn werkzame leven. Daar heb ik het best moeilijk mee gehad. Ik heb altijd met heel veel plezier gewerkt en nu was ik ineens met pensioen. Dat viel me best zwaar. Ik heb 38 jaar bij ABP gewerkt.

Ik ben in 1968 begonnen bij ABP. Er was nog niets. Ik heb gezien dat de eerste paal de grond in ging. We zaten eerst boven winkelcentrum ‘Het Loon’ in Heerlen. Dat was niets meer dan twee ruimtes die met elkaar verbonden waren door middel van een gangetje. Er waren 1300 sollicitanten voor 70 werkplaatsen. De mijnen waren gesloten en iedereen was op zoek naar een baan. Ik heb dus geluk gehad dat ik ben aangenomen. 

Ze boden me een leidinggevende functie aan, maar daarvoor moest ik naar Den Haag. Omdat wij een kindje van 4 of 5 maanden hadden, heb ik die functie geweigerd.  Ik heb daar achteraf nooit spijt van gehad. 

De mensen uit Den Haag, zijn toen naar Limburg  gekomen om ons op te leiden. Toen ik bij ABP begon, werkten er 524 mensen. Dat vergeet ik nooit. Als er weer nieuwe mensen werden aangenomen, kregen die mensen een rondleiding en dan was het aapjes kijken. Dat vonden we verschrikkelijk. Ik heb nog meegemaakt dat er meer dan 8ooo werknemers in dienst waren. Nu zijn er nog circa 3500 werknemers. Er waren 7 nabestaandenpensioen-afdelingen. Nu is dat er nog maar één. 

Vreemd en onwennig was het dat ik mijn oude pen niet hoefde in te leveren om een nieuwe te krijgen. Dat was de werkwijze in de mijnen en het heeft even geduurd voordat ik er aan gewend was dat dat niet meer hoefde. 

In 1996 kreeg ik de vraag of mijn partner hier wilde werken op het callcenter. Ze heeft dat niet gedaan want we hadden het goed. Ik zorgde voor de centjes en zij zorgde voor het huishouden. 

Ik weet nog goed dat iemand riep: We gaan een systeem ontwerpen, dat noemen we GPS (Generiek Pensioen Systeem) en als dat klaar is hoef je nog maar op de knop te drukken en het pensioen wordt automatisch berekend. We hebben dubbel gelegen van het lachen. Dat kon toch helemaal niet!!! Maar, je ziet het. Het was wel mogelijk.

In 1968 ben ik begonnen en met mij natuurlijk veel meer collega’s. Ik kende niemand maar had meteen een klik met twee collega’s. We hebben de eerste dag samen een wandeling gemaakt tijdens de pauze. Gewoon lekker door het centrum van Heerlen. Je gelooft het niet maar dit hebben we 38 jaren volgehouden en nooit een pauze verzaakt. Door weer en wind hebben we iedere dag samen een pauzewandeling gedaan. Elke dinsdag naar de markt om vers fruit te halen en ook de marktlieden kenden ons inmiddels al heel goed. Bij mijn jubileum hebben ze mij verteld dat we de halve wereld rond gewandeld hebben…. Zeg nou zelf…. Dat zijn toch best een aantal kilometers. Naast het feit dat we fijne collega’s waren en pauzemaatjes zijn we ook vrienden geworden en gebleven! Dat is goud waard

ABP is voor mij de fijnste werkgever geweest. Ik heb er mooie tijden gekend en ook verdriet gekend. Maar bovenal een heel goed Pensioenfonds waar je op mag vertrouwen!  

Ik hoop nog lang pensioen te mogen ontvangen in een goede gezondheid, heel cliché maar oh zo belangrijk.