Verhaal van Atie Schut

Ik verheug me niet op mijn pensioen maar ik ben wel blij dat ik de keuze heb gemaakt

Wat het voor me betekende dat ik tien jaar geleden besloot om eerder te stoppen met werk? Dat is een lastige vraag. Ik heb heel lang iets in mijn hoofd, dat ik een keus wil hebben wanneer ik stop met werken. Dat ik niet in een situatie wil belanden waarin ik er eigenlijk geen zin meer in heb maar nog wel van mijn werk afhankelijk ben. Ik had zo’n tien, vijftien jaar geleden zoiets van, ik wil daar graag een stuk onafhankelijkheid in opbouwen. Die luxe had ik want mijn vrouw en ik hebben heel lang gewerkt en goed verdiend en we hadden het ook niet elke maand helemaal nodig.  

En wat dat op dit moment met me doet? Ik denk de laatste maanden best vaak na over wie of wat ik ga missen als ik stop. Het is een rare tijd. Ik ga geen mensen specifiek missen. Dat klinkt anders dan dat ik het bedoel; ik ga geen mensen specifiek missen want niets staat me in de weg om met die mensen contact te houden. Ik ga het wel missen om veel mensen tegen te komen. Wat ik heel lekker vind aan het werk is dat je gewoon iemand tegenkomt en je praat ergens over en je hebt gewoon tien minuten of een kwartiertje en je denkt, goh wat een leuk contact en wat een interessant verhaal heeft die persoon. Ik ben een mensenmens, ik houd van die tussendoorcontactjes. 

Het is apart sinds mijn laatste kwartaal is aangebroken. Daarmee is ook dat stukje onrust gekomen. En ik denk, hé, dat is je laatste kwartaal. Maar ook, wat raar eigenlijk dat mijn hoofd in een kwartaalritme is gekomen. Als ik in een meeting zit dan denk ik elke keer, ‘moet ik hem laten lopen of moet ik me ermee bemoeien’. Ik vind dat gewoon raar. Vergelijk het met voetbal. Als het contract met een trainer niet verlengd wordt, dan is dat meestal in januari. Dan denk je ook als speler, ja, hij is toch over zes maanden weg. Dat is best een rommelig gevoel. En tegelijkertijd zat ik zondagochtend wel twee uurtjes te werken; ik wil dit toch goed overdragen. Mijn vrouw zegt dan dat het toch best weer een pittige week is. Ik ga dan naar de zolder en werk zonder terughoudendheid. Maar denk dan wel: ‘je bent toch ook een rare gozer’. Niemand zal het je kwalijk nemen als je langzamerhand afbouwt, maar ja, ik kan dat niet. Ik wil toch het gevoel hebben dat ik het gewoon goed doe. 

Wat ik niet ga missen is zo’n volgepropte agenda. Dat ik niet de aandacht aan de mensen kan geven die nodig is. 

Als ze me vragen ‘ga je genieten ?’ dan zeg ik altijd, ik ga niet genieten want ik heb geen grote plannen en ik geniet nu al. Ik heb vooral veel kleine plannen. Zo ga ik vanavond naar de herdenking op de dam en daar gun ik me nu tijd voor. 

Ik ben een lijstje aan het aanleggen van mensen waar ik wel eens mee kan afspreken en daar zitten ook mensen bij van school en van de voetbalclub. Ik heb ook een lijstje in mijn iPhone van vrijwilligerswerk dat ik kan gaan doen. Ik geef al 44 jaar bloed. Ik heb iets wat een ander niet heeft en het kost me niks om te geven. Ik zit nu ook in de Donor Advies Raad. En ik ben fietsmaatje; ik fiets met een man van 57 die links verlamd is. We fietsen op een speciale duo-fiets, daar zijn er vijf van in Amstelveen. En dan praat je met de oprichters van fietsmaatje en dan heeft hij zoiets van, jij hebt toch wat in de IT gedaan, zou je dan niet…? Maar dan kom ik toch weer in bureauwerk terecht en dat wil ik niet. Ik zit eraan te denken om op school taal- of rekenles te geven op individuele basis voor kinderen die het moeilijk hebben. Allemaal ideeën maar dat moet ik wel beperken tot drie dagen in de week. 

Dat vrijwilliger zijn hebben mijn broer en ik van mijn vader meegekregen. Mijn vader was actief in een voetbalclub, dat was een echte arbeidersclub. Die waren dag en nacht bij de club en daar deden ze alles voor. Vrijwilliger zijn beschouw ik als een bevoorrechte positie. 

Ik heb bewust gekozen om rond 1 juli met pensioen te gaan. Dan is er meer kans om buiten te zijn. Als ik boodschappen doe en je ziet de buurman dan is de kans op contactmomenten toch wat groter dan wanneer je in de winter gaat. Ik houd van die leuke contacten. Ik kan genieten van de mooie verhalen die ik dan hoor. 

Ik heb tijdens corona twee jaar thuisgewerkt en ik moest gaan organiseren hoe ik in contact bleef. Dus ik ben wandelingen gaan maken met mensen op vrijdagmiddag. Ik ga de kans missen op veel contacten op een dag, al is het maar oogcontact en dus moet ik dat dan op een andere manier voor elkaar boksen. 

Ik verheug me niet op mijn pensioen maar ik ben wel blij dat ik de keuze heb gemaakt.