Verhaal van Sanneke Nulkes:

Leven in het nu en investeren in de toekomst 

Ik heb de ambitie om gezond 80 te worden. Gezond zijn is belangrijk, daar maak ik nu keuzes voor. En veel ouder worden dan dat hoeft denk ik niet. Pensioen is voor mij leven in het nu en investeren in de toekomst. Dat doe ik beide zo bewust mogelijk. 

Eerder dit jaar heb ik vier maanden ouderschapsverlof genomen. Om te kunnen genieten van deze fase in het leven van mijn zoon. Dat is leven in het nu. En ondertussen woon ik heel bewust in een koophuis. De hypotheek los ik zoveel mogelijk af. Elke euro die ik nu aflos, betaal ik de komende 20 jaar geen rente over. Dat is investeren in de toekomst. Als ik aan pensioen denk, denk ik aan financiële vrijheid. Ik zal altijd wel blijven werken, maar ik wil werken om waarde toe te voegen. Niet voor het geld. Ik hoop dat punt te bereiken als ik een jaar of 52 ben. Dat zou mooi zijn.  

Waarde toevoegen drijft me. Eerst als Statenlid. Nu onder andere als coach voor in de politiek ondervertegenwoordigd talent. Elke partij heeft behoefte aan meer talent, aan verbreding en aan meer diversiteit. Of het nu gaat om vrouwen, migranten of jongeren. Nu is in de praktijk hun mening minder waard. Terwijl de kwaliteit van het debat en de besluitvorming juist toeneemt als we er in slagen meer mensen, meer verschillende mensen, mee te laten doen.  

We moeten nu investeren in talent. Anders is kiezen voor kwaliteit straks een luxe. Het is arrogant om te denken dat we de problemen van vandaag zonder hun kennis en vaardigheden kunnen oplossen. Maar het politieke systeem verandert niet vanzelf. Dus moeten we meer mensen met andere achtergronden betrekken bij die besluitvorming. Dat gebeurt pas als er een kritische massa is. Die systeemaanpassingen gebeuren pas als er zo’n 30 procent ‘anders’ is.  

Het zijn vaak verrassend kleine hindernissen die participatie in de weg staan. Lokale politiek speelt zich grotendeels af in de avond. Voorbereidende besprekingen tijdens etenstijd. Voor alleenstaande vrouwen met zorg voor kinderen is het vergaderschema een bijna onneembare barrière. Dit is maar één voorbeeld van het patroon van exclusie. Ik vind het mooi om vanuit mijn eigen ervaring als jong Statenlid mensen te motiveren toch de stap te zetten om mee te doen. Zich te laten gelden. We hebben ze nodig. Ik vind het ontzettend leuk om te doen. Dat coachen is het leven en in het nu. Maar het stimuleren dat er meer buitenstaanders politiek actief worden, dat is ook investeren in de toekomst.  

Ik ben er altijd vanuit gegaan dat het leven maakbaar was. Ik vind veel leuk. En doe dus ook veel verschillende dingen. Ik werk ook als communicatieadviseur bij een gemeente en ben lid van een Raad van Commissarissen. Soms doe ik te veel. Die balans houden tussen de verschillende rollen is best moeilijk. Ik heb twee burn-outs gehad. Te veel, te lang en te hard gewerkt. Uiteindelijk is het mijn lichaam dat de grens aangeeft. Ik hoop – en denk – dat ik nu beter naar de signalen luister. Het herstel kostte gewoon tijd.  

Dat is een vorm van kwetsbaarheid die ik ook voelde nadat ik als 22-jarige knokkelkoorts meenam uit Suriname. En opnieuw 10 jaar later, toen ik moest herstellen van een zwangerschapsvergiftiging. Beide keren kostte het herstel ruim anderhalf jaar. Ik denk dat dit de reden was dat ik mijn arbeidsongeschiktheidsuitkering heb verhoogd naar 80%. Het heeft me geleerd dat gezondheid het allerbelangrijkste is en dat herstel naar gezondheid alle aandacht en energie vraagt. Het geeft rust je financiën goed geregeld te hebben en je geen zorgen te hoeven maken over je inkomen.  

Pensioen is heel relevant. Toch vraag ik me wel af of pensioenfondsen genoeg doen om relevant te blijven. Ik denk dat – net als in de politiek – het nodig is om die basis van betrokkenheid te verbreden. Meer mensen er meer bij te betrekken. Producten te ontwikkelen in co-creatie met de deelnemers bijvoorbeeld.